Ugled koji je Džidu Krišnamurti imao kao filozof privlačio je i tradicionalne i netradicionalne mislioce i filozofe, kao i šefove država, eminentne naučnike, predstavnike državnih i nevladinih institucija, psihijatre, psihologe, verske poglavare i univerzitetske profesore, koji su i sami učili kroz dijaloge sa njim. Artikulisao je i savladavao i nauku i religiju bez upotrebe žargona, tako da su i naučnici i laici mogli da razumeju njegove diskusije o vremenu, mislima, emocijama i smrti.
Nepretenciozno, racionalno i argumentovano, Krišnamurtijevi (raz)govori koji su prikupljeni u ovoj knjizi, čitaoca vraćaju do početnih pitanja o biću, strahu, želji, seksu, nadi, veri, prirodi sopstva, odnosu misli i mislioca – ne nudeći, pritom, odgovore sa pozicije sveznanja, već provocirajući samootkriće i autorefleksiju.
