Kada je u ranim prepodnevnim časovima 31. maja 2012. godine u Palati pravde u Beogradu, tridesetdevet diplomiranih pravnika sa položenim ispitom za izvršitelja pred tadašnjim ministrom pravde izgovorilo zakletvu iz člana 317 Zakona o izvršenju i obezbeđenju, jedno od opštih uverenja u društvu je bilo da se radi o prvom slučaju imenovanja „privatnih” izvršitelja u našoj pravnoj istoriji. Međutim, malo je poznata činjenica da su u gradovima poput Novog Sada, Pančeva, Zrenjanina, Sombora, Kikinde, Alibunara, Vršca, i uopšte u regionu koji je u prvoj zajedničkoj državi Južnih Slovena bio poznat kao „vojvođansko pravno područje”, u periodu od nekoliko decenija (tačnije sve do završetka Drugog svetskog rata) izvršne radnje u postupcima izvršenja pred tadašnjim prvostepenim sudovima (sudbeni stolovi – kasnije okružni sudovi – i njima pripadajući sreski sudovi) sprovodili naročiti pojedinci poznati kao „kraljevski sudski izvršitelji”. Ovo je kratak zapis o njima.
