Ezoterizam je kao podzemni tok izbijao na svakom koraku u novijoj književnosti: bilo da je reč o modernom preokretu u poeziji (V. Popa, M. Pavlović), o širenju interesovanja za fantastiku, ili čak o postmodernizmu, ukazivao se kao važan a nedovoljno vidljiv izvor. Razumevanje njegovog uticaja menja širu sliku istorije srpske književnosti u savremenom dobu.
Ova knjiga je svojevrstan nastavak Podzemnog toka (Službeni glasnik, 2009), u kojem se autor bavio ezoteričnim i okultnim temama srpskih pisaca 19. i prve polovine 20. stoleća. Ovoga puta, proučavanje je fokusirano na iste teme u savremenoj književnosti, od pedesetih godina prošlog veka, pa do kraja drugog milenijuma.
U nekoj vrsti morfologije novije srpske književnosti obuhvaćeni su modernizam u poeziji i prozi od sredine prošlog stoleća; novosadska neoavangarda i signalizam; postmodernizam; nova poezija, od osamdesetih godina do kraja veka; kao i niz pisaca koje je teško svrstati u neki širi pokret...
Put istraživanja autora ove knjige stalno je vodio i sporednim stazama, koje su se preplitale s glavnom i na nju vraćale. Tako se neminovno došlo do fenomena kakav je bila Mediala i umetnika čije su veze s književnošću bile mnogostruke, ali se zalazilo i u pitanja popularne kulture i medija. Zahvaljujući izvorima, našli smo se i u beogradskim okultnim miljeima, od antropozofskih do magijskih. Tarot i kabala, alhemija i magija, za pisce su bili izvori tema, dok su u ovim krugovima živeli kao sistemi spoznaje sveta.
