Kada je Josif Pančić(1814-1888), na nagovor Vuka Karadžića 1846. godine došao u Srbiju, niko ga nije poznavao. Ali, kada je tu, 42 godine kasnije preminuo, bila je to u Srbiji do tada nezapamćena opštenarodna žalost. Narod je oplakivao svog velikog prijatelja i učitelja, a posebno 34 generacije Liceja i Velike škole, koje Pančić svojim životom i radom podučavao nauci, dužnostima, ali pre svega, ljubavi prema narodu i otadžbini. Josif Pančić je bio jedan od najobrazovanijih ljudi Evrope svog vremena, začetnik gotovo svih prirodnih nauka u tadašnjoj Srbiji, veliki srpski rodoljub, osnivač i učesnik u radu brojnih naših kulturnih i naučnih ustanova, učitelj mnogih generacija mladih naučnika. Bio je lekar, botaničar i prvi predsednik Srpske kraljevske akademije. Otkrio je novu vrstu četinara, koja je upravo po njemu i dobila ime Pančićeva omorika. Po njemu je ime dobio i najviši vrh kopaonika - Pančićev vrh, na kome se nalazi mauzolej sa njegovim posmrtnim ostacima. Odajući zahvalnost sveukupnom doprinosu Josifa Pančića za srpsku nauku, i uzimajući u obzir ugled koji je uživao u srpskom narodu, Zavod za udžbenike je objavio njegova Sabrana dela u deset knjiga, čiji je značaj poseban za generacije koje tek dolaze.
