Beme zauzima važno mesto u nemačkoj filozofskoj tradiciji, čiji su bitni elementi prirodnofilozofska, panteistička i mistička shvatanja, a čija geneza, sa Bemeovom filozofijom kao najvišom i krajnjom tačkom, svoje korene ima u mističnoj filozofiji Majstera Ekharta. Beme osim Biblije citira jedva koje drugo delo. Autobiografske beleške, kao i sadržaj njegovih knjiga ukazuju na to da je poznavao nešto od astrološke i alhemističke literature svoga vremena. U godinama svog šegrtovanja upoznao se sa spisima Kaspara Švenkfelda, koji je propovedao slobodno hrišćanstvo i odbacivao Crkvu i njeno tutorstvo. U ovo vreme, kako je dokazano, Beme se upoznao sa Paracelzusovim spisima. Iako na više mesta piše da je iz knjiga jedva šta mogao da pročita, da je, naprotiv, njegova učiteljica bila sâma priroda, ipak se može videti da su na njega uticali Agripa fon Neteshajm, Paracelzus, Sebastijan Frank i, najposle, Valentin Vajgel, od koga je Beme mogao da preuzme čisto ideološko objašnjenje vaseljene kao izraza duhovnih principa, a ne rezultante materijalnih sila.Ne samo u Nemačkoj, nego i u mnogim evropskim zemljama, posebno u Holandiji i Engleskoj, a onda i u Americi, Bemeova misao izvršila je znatan uticaj.
