Najnovija studija Aleksandra Životića osvetljava jednu od najinteresantnijih priča u sam osvit svetskog rata, pošto se dosadašnja istoriografija većinski bavila odnosima Jugoslavije sa Hitelrovom Nemačkom. Početak Drugog svetskog rata 1939. je doveo Jugoslaviju u nezavidnu spoljnopolitičku situaciju. Jugoslovenska vlada je u tim okolnostima pokušala da nov oslonac pronađe u Sovjetskom Savezu nastojeći da u toj zemlji ne nađe samo novog političkog zaštitnika, već i da obezbedi isporuke neophodnog naoružanja i vojne opreme iz te zemlje. Na drugoj strani, Sovjetski Savez je bio suočen s mogućnošću izbijanja rata s Nemačkom za koji ni u kom pogledu nije bio spreman. Nastojeći da maksimalno prolongira početak sukoba s Nemačkom, Sovjetski Savez je težio novim pregovorima koji bi za cilj imali sporazum s Nemačkom o podeli interesnih sfera. Polazilo se od toga da bi pitanje Balkana moglo imati ključnu ulogu u budućim pregovorima i da bi zaoštravanje situacije u tom regionu predstavljalo pogodnu osnovu za dalje razgovore. Pristupanje Jugoslavije Trojnom paktu i potonji vojni puč od 27. marta su za Sovjete predstavljali šansu za nove pregovore koji bi odložili početak nemačko-sovjetskog okršaja. Sam jugoslovensko-sovjetski pakt nije uticao na odvraćanje Nemačke od napada na Jugoslaviju. Kapitulacija Jugoslavije je označila kraj dotadašnje sovjetske balkanske politike i početak nemačko-sovjetskog konflikta.
