Jedan od izrazitih zagovornika autohtonističke srpske ili (pan)slovenske škole u izučavanju istorije bio je Sima Lukin Lazić, briljantni polemičar i apsolutni pobednik u nekoliko decenija dugoj polemičkoj borbi argumentima sa bečko-berlinskom „germanskom“ (ili „nordijskom“) školom. Njegova velika pobeda u polemikama bila je uzaludna, jer je došla praktično istovremeno sa potpunom pobedom germanske škole i legalizacijom falsifikata, kojima se Srbi i ostali Sloveni svode na nivo uljeza u svojoj postojbini.
Sima Lukin Lazić je proučio neke od Milojevićevih navoda, potkrepio ih tvrdnjama niza autora i tako napisao polemički orijentisano delo „Srbi u davnini“. Iskoristio je brojne citate hrvatskih istoričara, sa kojima je bio u velikim polemikama, da bi baš njihovim argumentima i argumentima njihovih uzora pokazao opravdanost svojih tvrdnji.
Njegovi tekstovi napisani su veoma lepim i bogatim jezikom, uz kitnjaste rečenice, koje naročito dolaze do izražaja u polemičkom nadmudrivanju, tako uobičajenom za epski dinarski mentalitet srpskog naroda. Čak i bez ulaženja u značaj njegovih tekstova sa gledišta istorijske nauke kod Srba, njegova dela bi trebalo čitati i zbog lepote i bogatstva britkog polemičkog jezika.
iz predgovora
Dragoljub P. Antić
