Pesnička imaginacija Fione Sampson usredsređuje se na prirodne cikluse i obrede, na male gestove i pokrete u kojima uočava istinsku dramu i mogućnost uzbudljive spoznaje lirskog subjekta.
Za razliku od većine modernih pesnika koji su produbljivali sliku grada i koji su neprestano težili da gradskim sadržajima prošire jezik poezije, Fiona Sampson proširuje uobičajeni prostor poezije, odlazeći u svojim pesmama u prirodu, samim tim čineći raznovrsnijim i rečnik svoje poezije.
Suočena s prirodom u kojoj nalazi važno iskustvo modernog čoveka i važnu mogućnost modernog pesništva, poezija Fione Sampson potvrđuje se kao promišljen govor o elementarnim pitanjima moderne egzistencije.
