„Svakako, svi putevi su otvoreni, i nikuda ne vode, nikuda.“
U junu 1939. Anemari Švarcenbah sa saputnicom Elom Majar kreće iz Ženeve za Avganistan. Prve žene koje putuju avganistanskim Severnim drumom, njih dve kreću u potragu za mestom netaknutim neurotičnošću Zapada. Avganistansko putovanje dokumentovano u knjizi Svi putevi su otvoreni jedna je od najznačajnijih epizoda u burnom životu Anemari Švarcenbah, „opustošenog anđela“, kako ju je nazvao Tomas Man. Njeno otkriće Istoka bilo je, pre svega, lično – ona slika pustu lepotu predela, kako unutrašnjih tako i spoljašnjih, razmišljajući o samotnosti putovanja jednako kao i o njegovoj lepoti.
Prodorni lirski eseji A. Švarcenbah, bez trunke kolonijalističke arogancije, pružaju jedinstveni pogled na Avganistan već dodirnut „kobnim zakonima poznatim kao progres“, predeo zabačen, ali ipak, proročki će reći, „u žiži svetske politike“.
Beleške, tekstovi i novinski članci koje je Anemari Švarcenbah pisala tokom avganistanskog putovanja sabrani su i objavljeni decenijama nakon njene smrti. Svi putevi su otvoreni Anemari Švarcenbah i Okrutni put Ele Majar sada se dopunjuju i zaokružuju jedinstvenu priču o avanturi koju bi danas teško bilo zamisliti.
