Osnovne veberovske postavke da postoji veza između religije i ekonomije, odnosno, određenije – da verska uverenja i delovanja utiču na društvenu organizaciju i delovanje – nisu bile na sistematičan način primenjivane, ni na koji način, na religijsko nasleđe Istočne Evrope i Rusije. Naročito je važnost pravoslavnog hrišćanstva za proces izgradnje tržišnih ekonomija, oblikovanih principima društvene pravde, ostala potpuno neistražena u relevantnim društvenim naukama i u teološkoj literaturi.
Kao empirijski argument za svoju teoriju, Maks Veber je uvrstio činjenicu da su početkom 20. veka u Nemačkoj bogati industrijalci, gde su protestanti bili u čistoj većini, i oblasti sa većinskim protestantskim stanovništvom bili ekonomski razvijeniji od oblasti sa većinskim rimokatoličkim stanovništvom. Isto važi i danas za postkomunistički ekonomski razvoj Baltičkih republika. Estonija je sa svojim većinskim protestantskim stanovništvom, prema ekonomskim pokazateljima, zemlja koja se najbrže razvija među baltičkim zemljama. Međutim, u današnjoj Nemačkoj je prevashodno rimokatolička Bavarija jedno od najbogatijih područja u državi.
Međutim, u vreme Pape Jovana Pavla II, Rimokatolička crkva je promenila svoja ranija antikapitalistička viđenja i postala sklonija kapitalizmu, ne samo kao ekonomskom pitanju, nego i u smislu slaganja sa njegovim moralnim pretpostavkama.
