Ova knjiga pruža uvid u celokupni tematsko-poetički raspon poezije Dušana Vasiljeva, što se odnosi i na složenost ekspresionističkih struja: od aktivističke i vitalističke, preko apstraktne, do nihilističke. Autorka je u studiji primenila induktivni i deduktivni književnoistorijski pristup, kao i sagledavanje poetike Dušana Vasiljeva iz sinhrone, dijahrone i komparatističke perspektive. Postavljene hipoteze proverene su i analizovane na velikom broju primera iz celokupne poezije ovog pesnika (detaljna stilistička analiza, tumačenje toposa), uvek posmatrane iz ugla avangardnih, posebno ekspresionističkih poetičkih premisa. To je na kraju logično rezultovalo i drugačijim, znatno smelijim i objektivnijim vrednovanjem pozicije njegovog pesništva između krajnosti dve ekspresionističke tendencije. Ovde se prvi put na ubedljiv način kod nas pokazuje relativnost termina „aktivistički” i „apstraktni” ekspresionizam, izbegavajući isključivanje jednog ili drugog unutar formule „sintetički ekspresionizam”. Na primeru novog čitanja poezije Dušana Vasiljeva, autorka potvrđuje i rehabilituje njen ekspresionistički karakter ne samo u književnoistorijskom već i u estetskom smislu reči, trasirajući dalja istraživanja o nasleđu ekspresionističke tradicije u savremenoj srpskoj poeziji.
