Eksperimentalne tekstualne produkcije jesu oznake za nekonvencionalnu književnu praksu koja se, počevši od pojave posleratnih neoavangardnih tekstualnih pokreta, postupno vezuje za metajezičku autorefleksiju i prodor teorijskog diskursa u telo prvostepenog diskursa književnosti. Autor knjige predlaže da tako nastali modusi subverzivne tekstualnosti zahtevaju nove forme teoretizacije. U studiji se kritički tretiraju tri teorijske paradigme savremene transgresivne tekstualne produkcije: radikalnim lingvističkim skepticizmom utvrđuje se jezičko-kritička pozicija nemačko-austrijske filozofije jezika; sučeljavanjem teorijskih platformi strukturalizma i poststrukturalizma istražuje se francuska epistemologija tekstualnosti; relacija teorijskog i književnog pisma ispituje se ukazivanjem na složene procese uodnošavanja ta dva diskurzivna registra, te na nemogućnost da se ovi diskursi razdvoje i razgraniče, a takav modus hibridne tekstualnosti demonstriran je izvođenjem kraćeg poližanrovskog teksta. U studiji se zastupa stanovište da se eksperimentalna tekstualna produkcija ne može metajezički tretirati nezavisno od savremenosti transdisciplinarne teorije i, konkretnije, transdisciplinarnog pisma – oblika teoretizacije koji specifičnosti teorijskog diskursa intertekstualno povezuje sa retoričkim strategijama književnosti.
