Novi roman Šabana Šarenkapića prati životnu priču tri člana porodice Kocilj, bitno određenu raspadom pazarske mahale i drugom polovinom dvadesetog veka. Dok se radnja odvija, čitaocu se nameće neobična priroda nemoći izražene njihovim sudbinama tako da bi se moglo reći da je jedan od osnovnih motiva nemoć, ona koja ukazuje na nekakvu višu zatvorenost života, čije je ishodište u poetizaciji same psihološke perspektive lika.
Šarenkapićev miran i svestan stil, izuzetan osećaj za procese ljudskog osećanja i otvorenost pri ponovnom promišljanju opštih mesta dali su nepobitnu zrelost ovom romanu. Kao umetnički celovit, on se izražava čitavim svojim tokom i zadobija konačno značenje tek na kraju.
Moj život dotad nikad nije bio ispunjeniji blizinom ženskih pazuha, zapahom mladih majki koje, pod teretom bošči, sa oskudne pijace hrle kroz dan, zadihane, kroz bjelinu u kojoj je vidna samo crnina u njihnim očima. Dok ih sramljivo gledam, dok prebiram za tragovima njihovih sjenki u šlapavici, trnu mi prsti u njedrima, trne mi jezik u ustima, i cio gorim od blagosti njihnih kretnji koje me podsjećaju na usporenost sanjanja. Dok zavija svirena, ja se privikavam na pokretnost spoljnjeg svijeta, na njegovu lakoću u jednoličnosti navika.
