Studija Marije Bradaš bavi se recepcijom srpske narodne epike u italijanskoj kulturi, kroz komparativnu analizu različitih prevoda srpskih epskih pesama, ostvarenih na italijanskom jeziku od romantičarske epohe do pedesetih godina XX veka. Korpus je oformljen na osnovu izbora epskih tekstova iz četiri do sada najvažnije antologije srpske i hrvatske narodne poezije u italijanskoj kulturi: Canti popolari illirici Nikole Tomazea (1842), Canti popolari serbi Đovanija Nikolića (1894, 1895), Canti popolari serbi e croati Petra Kasandrića (1884, 1913, 1914, 1923) i Poesia popolare serbo-croata Artura Kronije (1949).
Polazeći od metodološke pretpostavke da način prevođenja odražava stil i, opšte uzev, metod rada prevodioca, u ovoj studiji epske formule izabrane su kao primarni predmet uporedne analize koja svoje teorijsko uporište nalazi u radu Milmana Perija i Alberta Lorda. Posebna pažnja posvećena je analizi stilskih i metričkih rešenja, koja su do sada slabo izučavana, a u pokušaju da se donesu složeniji i širi sudovi o poetici kako prevodilaca tako i književnih epoha u kojima su oni stvarali.
