Najrazvijenija strana srpske kulture između 1900. i 1914. bila je književnost, u koju su Rakić i Dučić, Pandurović i Dis, a zatim u prozi Veljko Milićević, Milutin Uskoković i Isidora Sekulić prvi put uneli moderan duh, potpuno preobrazivši malu provincijsku literaturu kakva je bila srpska početkom devedesetih godina 19. veka, posle rane smrti Vojislava Ilića. Zato je najveći deo ove knjige posvećen upravo književnosti i načinu na koji su je individualizam i liberalni duh srpske inteligencije tog vrsmena s jedne strane svojim uticajem oblikovali, a s druge dobili u njoj snažan, umetnički uobličen izraz.
